دورِ تنـد

همه چیز از سالِ 94 افتاده رو دورِ تند...

عجیبه... خودمم نمیدونم چرا.

رنـج

یک حس تحت عنوانِ "جوگیری" بر من چیره میشه.
و دلم میخواد هرروز بیام و اینجا بنویسم. هر تراوشِ ذهنی‌ای رو...
برایِ این کار باید "باززز" رو پاک کنم گمونم هوم؟
نمیدونم...

 

امروز گمونم یه روزِ مهم باشه.
ورق خوردن کتاب زندگیم و رفتن به چپترِ جدیدش رو حس کردم تا حدی...

صُدای خم شدن و حرکت کردنورقه کاغذ پیچید توی خونه انگار.

همون صدایِ خفه‌ی شبیهِ پاره شُدن...

امیدوارم چپترِ تلخی نباشه...

 

کِی به اون چپترِ رویاهام میرسم؟

اون فصلِ شیرینِ لعنتی؟ میرسم اصلا؟

 

"مُسافر" تویِ وبلاگ پُست جالبی نوشته بود؛ نقل میکنم:

" امروز فصل 4 را هم تمام کردم. جای نفسگیری هم تمام شد. از کل 67 اپیزود یک چیز را یاد گرفتم:
« عملکرد انسان در هر لحظه، بر اساس تصمیمات و تمایلات خودش است.
شیطان بنده خدا -فرشته‌ی اسبق خدا- تقریبا بی تقصیر است.
وظیفه‌ای که به او محول شده وسوسه کردن است.
پس کاری که او میکند، صرفا انجام وظیفه‌ است.
کسی که اینجا اختیار و قدرت تصمیم گیری دارد انسان است.» "

 

خطِ فکری مشابهی داریم؛ همیشه بر این باورم که هر تلخی و رنجی که انسان میکشه

مسببش خُودشه؛ بجز مرگ که هیچوقت دستِ ما نبوده.

شاید بپرسی رنجی که آدم‌های دیگه بهمون منتقل میکُنن چی؟ مسببِ اون‌ها هم ماییم؟

پاسخ بله است. مسبب اونها هم خودتی. چطور؟ چون در وهله‌ی اول اجازه دادی اون آدم

رنج رو بهت منتقل کنه... شاید اون کارِ رنج‌آور، اون اتفاقِ آزاردهنده‌ رو خودت انجام نداده باشی

اما اینکه اجازه دادی اون درد رو روت پیاده کنن، حاصلِ اراده خودت بوده...

 

منم نباید میذاشتم این رنجرو بهم منتقل کنی... هوم؟ من منفعلانه خندیدم و هیچ نگفتم.

خندیدم و رنج رو قورت دادم؛ درد رو، غم رو فرو بُردم و حالا یک گوشه نشستم و به رفتارِ

ناراحت‌کننده‌ی تو خُرده میگیرم... در حالیکه تو تقصیری نداری. این من بودم که درد رو نادیده گرفتم.

و گذاشتم ذره ذره رخنه کنه...

قرنطیـنه

سر تو در سر من جنگ شُده
می‌فهمی...؟!
------------------------------------------------------------

خیلی وقته اینجا چیزی ننوشته بودم..
نوشتنی زیاد بودا... اما دستم نمیرفت! چرا؟
حقیقتا خودمم نمیدونم... اما به هرحال من اینجام.
بعد از یه چیزی حدودِ 4-5 ماه! سلام :)

 

فکر کنم توی 50 روز گذشته، جمعا 5 بار رفتم بیرون :)))
چرا؟
بدیهیه! ویروس احمق... !
البته لایف‌استایل من زیاد فرقی هم با قرنطینه نداشت حقیقتا
ولی به هرحال استرسی که شرایط فعلی بهم وارد میکنه، انقدری آزاردهنده هست
که دلم بخواد زودتر شرایط به حالت عادی برگرده...

 

موهامو رنگ کردم :)) هاها... شاید بشه گفت مسیِ تیره؟
هرچند خودم حس میکنم با مویِ تیره بهترم، اما محض تنوع

دلم خواست ببینم چه شکلی میشم.

 

یادته از یه غمِ همیشگی حرف میزدم؟
میخوام بهت بگم هنوزم اُون غم هست؛ یکم کم اثرتر ولی هست
و بی‌قرارم میکنه؛ و دلم میخواد داد بکشم بخاطرش.
میشه از بین بره لطفا...! قبلا دوست داشتم زود از بین بره...

اما الان برام زمانش مهم نیست. حتی اگر آخرین روزِ عمرم باشه؛

دلم میخواد این حسرتِ لعنتی ولم کنه.

 

دارم رانندگی یاد میگیرم...اِمممم... کارِ جان‌فرساییه :))
خیلی انرژی ازم میره! ولی خوب... انجامش میدم.
امیدوارم از شدتِ حرص خُوردن از دستِ خودم،
جون ندم پشت فرمون "لول" :))

 

I'M SICK OF WAITING FOR YA...

سرگذشتِ پایـیز

در سردرگم‌ترین حالت خودم قرار دارم.

"دارم اشتباه میکنم؟ دارم اشتباه میکنم؟ دارم اشتباه میکنم؟"
این جمله همش تو ذهنم پلی میشه.

------------------------------------------------------------

پنجُمِ دی‌ماهه. پاییز تموم شده...
پاییز چطور گذشت؟ نمیدونم... پیچ در پیچ! عجیب غریب!

با هیجان و استرس شروع شد.
غم و ناراحتی و حسرت بهش اضافه شد.
بعد شادی و خوشحالی اومد.
دعوا و سو تفاهم توش داشت.

عاشق شدن و دل کندن هم بود اون وَسَط مَسَطا.

و بعد یهو بوووم... نیمه دومش به سردرگمی گذشت.

سردرگُمی آمیخته با عجز و استیصال.

عجز در تصمیم گیری.

"بیرون کشیدنِ احساساتی که خاک شده بودن"

آره... کلِ نیمه دومِ پاییزم به این امر گذشت.

به جنگیدن برای نادیده گرفتنِ احساسات قدیمی.

نیمه دوم قلبم لرزید، شکست، سرشار از ذوق و هیجان شد؛

خلاصه همه جور بلایی سرِ این بچه اومد خلاصه.

 

با همه این‌ها، من هنوز سرپام... با همه اون غمی که از سر گذروندم.

با اون حسرتی که از روز 23 مهر به بعد کشیدم.

با وجود همه فریادهایی که اون روز زدم.

با همه ترک‌هایی که روی قلبم احساس کردم.

با همه این لعنتیا، بازم سرپام...سرپام و به استقبال فصل سرد میرم.

بذار ببینیم زمستون چطور میگذره.. هوم؟!

 

ترم یک دانشگاه رو به اتمامه. چطور بود؟
صفتِ "خوب" ، صفت مناسبیه. آره... واقعا خوب گذشت! راضی بودم.
دوران خوبی رو گذروندم و با آدمای خوب‌تری ملاقات کردم.

چیزی به امتحانات نمونده... امیدوارم از پسشون بر بیام.

 

ناگفته‌ها

پست‌ها رو میخوندم. هیچوقت نیومدم از ۲۳ مهر حرف بزنم. هوم؟ روزی که فکر کنم آیندمو تغییر داد. به بدترین و تلخ‌ترین حالت ممکن. درباره‌ش حرف نزدم که چطور ۳سال تلاشم همه پودر شد... نه؟ هیچوقت نگفتم که غم‌ش داره از هم میپاشونَتَم. اینکه میترسم این حالِ فیزیکی بدم به این غم ربط داشته باشه. اوهوم؟ نگفتم نه؟

حالا میگم ولی... میگم چقدر شرایطم رقت‌انگیزه. به مامان نگفتم چون خوشش نمیاد احتمالا... ولی حس میکنم این غم داره میشه یه توده سرطانی! یه چیزی که آخر همه وجودمو میگیره عفونی میکنه.

وضع خرابه خلاصه رفیق! غم و آشوب و بی‌حوصلگی و سردرگمی و خشم و استیصال در هم پیچیده و یه ترکیبی درست کرده که وجودم نمیتونه هضمش کنه. احتمالا همه‌شو یهو قی کنه بیاره بالا. کُل دشواریِ وضع فعلی اینه که هیچ خبری از پسرا ندارم و این قلبمو میفشاره.

بعدا نوشت: بیشتر از دوماه ساکت بودم. از دو ماه زندگیِ دانشجویی‌م حرفی نزدم. نگفتم چهارم آبان حالم بد شُد و تو اتوبوس بیهوش شدم (چقدر رقت‌انگیز). نگفتم فرداش، پنجم، با بچه‌ها رفتیم چیتگر. نگفتم چقدر خوش گذشت بهم... نگفتم بیشتر از ده ماه بود ندیده بودمشون. نگفتم اون شُد آخرین باری که رضوانه رو دیدم. نگفتم علی از تبریز اومد و صبحش رفتیم پارک ملت صبحونه خوردیم و خیلی خوش گذشت بهمون. نگفتم با علیِ کلاس فرانسه‌م دعوامون شد و باز آشتی کردیم. نگفتم بیست و سوم آبان اتفاقی جدید تو زندگیم افتاد... اتفاقی که خودم هم باورم نمیشد، هنوز هم باورم نمیشه :)) و در نهایت... نگفتم فردایِ این پست، به مدت یک هفته کلِ دسترسیا به همه چیز و همه کس قطع شد. ما بودیم و دورانِ عَتیقِ اس‌ام‌اس دادن.

شکست‌ناپـذیر

چیزی نمونده. اصلا چیزی نمونده. پست کریسـمس رو میخوندم

و یادم میومد چطور منتظرِ 10 ماه دیگه‌اش بودم.

خوب... الان همون "ده ماه دیگه‌"س! من نمردم. و دووم آوردم. و بعد از این همه دوندگی نشکستم.

هنوز افسردگی نگرفتم و هنوز دنیا به روم میخنده انگار.

حالا اگر 6 ماه دیگه رو هم تحمل کنم، دیگه واقعا شکست‌ناپذیر میشم. اِمممم...

بیایید شمارش معکوس بندازیم. هووم؟!

ببینیم میتونم 6 ماه دیگه هم سالم بمونم؟ میتونم ادامه بدم یا نه.

«هِی فروغ تو ده ماهِ طاقت‌فرسا رو دووم آوردی؛ شش ماه بعدیش هیچی نیست!»

دلداریِ خوبیه نه؟!

بذار ببینم چطور میگذره. هوم؟

دفعه بعدیم راضی ازش بیرون میام یا نه.

جـوراب

و من چقدر حواس پرتم که از ۷ مُردادِ نازنینم گذشت و من نیومدم تولدِ جوراب رو، تنها، با خودم، جشن بگیرم. و من مثل مُردادهای هر سال میگم: این بچه یه سال دیگه قدیمی‌تر شد. یه سال دیگه هم حرفامو شنید؛ ناراحتیامو تو خودش جا داد. دردودلامو تو دلش پنهون کرد. یه سال دیگه هم بستری شد برای حرف زدنم و حالا دیگه یه بچه‌ی شش ساله‌اس. بچه‌ی شش ساله‌ای که وقتی بچه‌تر بود، خام‌تر بود؛ شیطنت میکرد. اما الان بزرگتر شده. آروم‌تر شده. الان بیشتر از دلتنگیاش حرف میزنه. کلماتشو ملاحظه‌شده‌تر انتخاب میکنه.

گُـل آزالیـا

دو سه ساله آسمون گرفته بارون میزنه.

دو سه ساله همه فصلا به زمستون میزنه.

خیلی دوست دارم بدونم بعد من چه میکنه.

یکی میگفت دو سه ساله داره گریه میکنه.

دو سه ساله داره گریه میکنه... :')

~~~~~~~~~~~~~~~

حسِ عجز و سردرگمی و کلافگی و مشغله و خستگی و دلتنگی و دلتنگی و دلتنگی وجودمو فرا گرفته.

دیشب یه جمله‌ی جالب خوندم. نوشته بود گُلِ "آزالیا" نمادِ ناامیدیه؛ یعنی دوست دارم کنارت باشم ولی نمیتونم. یعنی وقتی بهت فکر میکنم تمامِ وجودم نبض میشه؛ میشم یه نقطه‌ی تپنده. اما هیچوقت دستم بهت نمیرسه. با دیدنت دلم میخواد که دستاتو بگیرم؛ دلم میخواد دست بکشم رویِ گونه‌هایِ برجسته‌ت. دلم میخواد به صورتِ درخشانت لبخند بزنم؛ دلم میخواد انگشتام بینِ موهات راهشونو پیدا کنم. اما هیچوقت دستم بهت نمیرسه.

این تلخه. خیلی.

تـاپیـک

خُرداد شلوغی داشتم و نرسیدم چیزی بنویسم.
اتفاق خاصی‌ام نیفتاد. فقط... مشغله و دوندگی.

کنکور هم تموم شد... خوب یا بدشو نمیدونم واقعا.
مُرداد ماه مُشخص میشه.
و بالاخره تاپیک دادممممم دَس دَس.
نمیدونم فکر نکنم سطح 3 رو بگیرم.
وقت نشد خوب تمرین کنم اما روندش دستم اومد
و خُوب بود به طور کلی. تجربه شد.

اگه نتیجه نگرفتم، ایشالله آبان‌ماه ^____^

وای وای وااای... How To Train Your Dragon 3 رو دیدم.
چقدر احساسی بود. چقدر خوش‌ساخت بود.
چقدر عالی بود:( چقدر غمگینم که این تریولوژی تموم شد.
من یک دهه باهاش زندگی کرده بودم. :(((
اولین قسمتش که سال 2010 اومد من کامل یادمه:(
(اون مُوقع 9 و خُرده‌ای ساله‌ای بیش نبودم.)
و الان... بیشتر خاطراتِ این چندسال و حس و حالش و
این‌ها برام تداعی میشه.
یه جور دردِ شیرینه.

دیگه حرفی نیست.
 

کـاریزمـاتیک

تو آدمِ سختی کشیده‌ی قابل احترامِ زندگی منی. بعضی مواقع از خودم بدم میاد که غافل میشم ازت درحالیکه تو شکننده‌ترینی و باید حسابی حواسم بهت باشه.

اون روز داشتم به عکست نگاه میکردم؛ رو به مامان کردمو گفتم: این آدم، تنها... تنها آدمیه که هر وقت به عکسش نگاه میکنم بی بروبرگرد بغضم میگیره.

کاریزمات دقیقا مثلِ کاریزماییه که "اسپرینگ‌دی" بهم میده. همون‌قدر غریب؛ همون‌قدر شیرین؛ همون‌قدر غمناک.

همممم...بیا یه روز با هم حرف بزنیم. مگه نمیگی "از نظر من همه‌ی آدم‌های جهان غمگین و تنهان"؟ خوب بیا یه روز با هم درباره‌ی تنهاییامون حرف بزنیم. چون تو میفهمی من چی میگم. چون من میفهمم تو چی میگی.

تو از anxiety رنج بردی؛ مثل من. من از وسواس‌فکری رنج بردم. مثل تو. بیا یه بار از همه این‌هایی که برِمون گذشت حرف بزنیم بچه.