چیزی نمونده. اصلا چیزی نمونده. پست کریسـمس رو میخوندم
و یادم میومد چطور منتظرِ 10 ماه دیگه‌اش بودم.
خوب... الان همون "ده ماه دیگه‌"س! من نمردم. و دووم آوردم. و بعد از این همه دوندگی نشکستم.
هنوز افسردگی نگرفتم و هنوز دنیا به روم میخنده انگار.
حالا اگر 6 ماه دیگه رو هم تحمل کنم، دیگه واقعا شکست‌ناپذیر میشم. اِمممم...
بیایید شمارش معکوس بندازیم. هووم؟!
ببینیم میتونم 6 ماه دیگه هم سالم بمونم؟ میتونم ادامه بدم یا نه.
«هِی فروغ تو ده ماهِ طاقت‌فرسا رو دووم آوردی؛ شش ماه بعدیش هیچی نیست!»
دلداریِ خوبیه نه؟!
بذار ببینم چطور میگذره. هوم؟
دفعه بعدیم راضی ازش بیرون میام یا نه.